Straty przy zapalaniu materiałów ogniotrwałych Polska

Strata LOI przy zapłonie odnosi się do procentu masy utraconej przez surowce, które utraciły wilgoć zewnętrzną po wysuszeniu w zakresie temperatur 105-110℃ i spaleniu przez wystarczająco długi czas w określonych warunkach wysokiej temperatury. Środowisko o wysokiej temperaturze jest tutaj szczegółowo opisane w normach technicznych różnych branż zgodnie z charakterystyką różnych branż. Analiza LOI surowca ma swoje szczególne znaczenie. Charakteryzuje ona ilość produktów gazowych (takich jak wewnętrzna woda, SO2, CO2 itp.) uwalnianych przez fizyczne odparowanie lub chemiczny rozkład surowców po podgrzaniu. Na przykład po podgrzaniu do 1000℃ wewnętrzna wilgoć zawarta w surowcach, która nie odparowała w zakresie temperatur 105-110℃, wyparuje; substancje zawarte w surowcach o punkcie sublimacji poniżej 1000℃ ulotnią się w warunkach ogrzewania w temperaturze 1000℃; niektóre substancje o temperaturze rozkładu poniżej 1000℃ ulegają rozkładowi i uwalniają substancje o temperaturze wrzenia poniżej 1000℃; w warunkach tlenowych substancje palne zawarte w surowcach utleniają się, wytwarzając gazy, które następnie uwalniają.

Na przykład, podczas analizy materiałów ogniotrwałych, oprócz zawartości głównych tlenków składowych i składników wtórnych, zwykle określa się stratę przy zapłonie. Charakteryzuje ona ilość produktów gazowych (takich jak H2O, CO2 itp.) i materii organicznej wytwarzanej przez ogrzewanie i rozkład surowców, dzięki czemu można ocenić, czy surowce należy wcześniej kalcynować, aby zapewnić stabilność objętości surowca podczas użytkowania. Na podstawie składników uzyskanych w analizie chemicznej można ocenić czystość surowców i w przybliżeniu obliczyć ich właściwości ogniotrwałe. Za pomocą odpowiednich diagramów fazowych można również w przybliżeniu obliczyć ich skład mineralny. Analiza składu chemicznego surowców ogniotrwałych jest przeprowadzana zgodnie ze specjalnymi metodami, które są określone w normach międzynarodowych i krajowych. W ostatnich latach metody analizy chemicznej stale się rozwijają w kierunku przyspieszenia szybkości analizy i poprawy dokładności analizy, takie jak złożone miareczkowanie, analiza kolorymetryczna, fotometria płomieniowa, analiza widmowa i analiza fluorescencji rentgenowskiej.
Strata przy prażeniu, znana również jako strata przy prażeniu, odnosi się do utraty jakości półfabrykatu po usunięciu wody krystalicznej podczas procesu wypalania, CO2 rozłożonego z węglanów, SO2 rozłożonego z siarczanów i zanieczyszczeń organicznych. Mówiąc relatywnie, jeśli strata przy prażeniu jest duża, a zawartość rozpuszczalnika jest zbyt wysoka, szybkość kurczenia się wypalonego produktu będzie większa, a także łatwo jest spowodować odkształcenia i wady. Dlatego strata przy prażeniu porcelanowego półfabrykatu musi być na ogół mniejsza niż 8%. Nie ma ścisłych wymagań dotyczących ceramiki, ale musi być ona również odpowiednio kontrolowana, aby zachować spójny wygląd produktu. W dziedzinie spalania LOI można wykorzystać do opisania zawartości substancji palnych w popiele. Jeżeli przyjmiemy, że spalanie jest procesem wysokotemperaturowym, popiół w paliwie uległ całkowitemu rozkładowi w wysokiej temperaturze, a zawartość wilgoci i lotnych substancji palnych w popiele powstałym po spaleniu jest wyjątkowo niska, to strata podczas zapłonu zasadniczo odzwierciedla zawartość węgla w próbce.
Metoda badania strat przy zapłonie ma różne postanowienia w normach technicznych różnych branż. Na przykład metoda badania strat przy zapłonie popiołu powstałego w wyniku spalania jest następująca: dokładnie odważ 0.5~1 grama próbki wysuszonej w temperaturze 105~110℃, umieść ją w platynowym tyglu o stałej masie, spal ją na palniku alkoholowym przez 30 minut lub przenieś ją do pieca elektrycznego o wysokiej temperaturze, który został podgrzany do 300~400℃, spal ją przez 10~15 minut, stopniowo podgrzej do 900~950℃, kontynuuj spalanie przez 1.5~2 godziny, wyjmij i lekko ostudź, włóż do suszarki i ostudź do temperatury pokojowej przed zważeniem.

Metoda badania strat podczas palenia materiałów ogniotrwałych
Metoda pobierania próbek i ilość do badania strat prażenia (%):
Pobieranie próbek popiołu luzem - należy pobrać 15 próbek z różnych miejsc, każda próbka waży 1~3 kg, wymieszać je równomiernie, a następnie podzielić próbkę, która jest dwukrotnie większa od ilości wymaganej do przeprowadzenia testu (tzw. średnia próbka).
Pobieranie próbek popiołu z worków – z każdej partii pobiera się 10 worków, z każdego pobiera się próbkę o masie nie mniejszej niż 1 kg, równomiernie miesza, a następnie pobiera się próbkę stanowiącą dwukrotność ilości wymaganej do przeprowadzenia testu zgodnie z metodą ćwiartkowania (tzw. próbkę średnią).
Metoda badania:
Zgodnie z metodą ćwiartkowania, dokładnie odważ 1 g próbki, umieść ją w porcelanowym tyglu, który został wypalony do stałej wagi, załóż pokrywę na tygiel ukośnie, umieść go w piecu wysokotemperaturowym, zacznij od niskiej temperatury i stopniowo zwiększaj temperaturę, wypal w temperaturze 950~1000℃ przez 15~20 minut, wyjmij tygiel, umieść go w eksykatorze i ostudź do temperatury pokojowej. Zważ i powtórz wypalanie, aż do osiągnięcia stałej wagi.